سیدمهدی ضیایی در 15 اسفند 1340 چشم به جهان گشود و در 31 تیر 1362 در جریان عملیات والفجر 2 حاج عمران به مقام جانبازی نائل شد.

زندگینامه جانباز 70 درصد سید مهدی ضیایی 
از سال 1357 که انقلاب شروع شد من سوم راهنمایی بودم هر روز از مدرسه فرار می کردم و با دانش آموزان و دبیران در تظاهرات شرکت می کردم تا اینکه در نهم دی 1357 با حضور اقشار مختلف مردم توانستیم به عنوان اولین شهر کشور مجسمه ملعون پهلوی را به پایین بکشیم.
سال 1360 از طریق لشکر 77 خراسان وارد سربازی شدم و پس از گذراندن دوره آموزشی در مشهد در 18 آبان 1360 به جبهه اعزام شدم.
آنجا به عنوان گردان احتیاط در مناطق فتح المبین، بیت المقدس، اهواز، خرمشهر و فکه حضور داشتم. در 31 تیر 1362 در جریان عملیات والفجر 2 در منطقه حاج عمران بر اثر شلیک خمپاره 120 از ناحیه شکم و نخاع مجروح شدم. همرزمانم به وسیله قاطر و برانکارد من را پایین آورده و از آنجا به بیمارستان صحرایی بردند. به دلیل شدت جراحات وارده، به بیمارستان امیر المومنین تهران منتقل شدم و به مدت 8 ماه در آنجا تحت مداوا قرار گرفتم.
یکی از مشکلاتی که در آن بیمارستان به وجود آمد تزریق خون اشتباه به بدنم بود که باعث شد تا الان هر از گاهی تشنج بگیرم. در بیمارستان متوجه شدم که سمت راست بدنم کاملا فلج شده است. بعد از مدتی به بیمارستان طالقانی تهران منتقل شدم و حدود دو سال بر روی ویلچر بودم. هم اکنون از ناحیه راست بدن فلج هستم.
پس از مدتی که وضعیت جسمی ام بهتر شد در سال 1366 ازدواج کردم که حاصل ازدواج من و همسر مهربان و دلسوزم سه فرزند است.
خاطره ای از جانباز
همیشه سنگرهای عراقی بلندگوهایی نصب داشتند و در آن ترانه می گذاشتند و از طریق آن ناسزا به رزمندگان ما می گفتند تا باعث تضعیف روحیه ما شود. زمانی که ما پیشروی می کردیم و سنگرهای عراقی را فتح می کردیم در سنگرشان حالات لهو و لعب و مشروبات الکلی وجود داشت در صورتی که در سنگرهای رزمندگان ما فقط نوای قرآن و یاد خدا بود.
توصیه من به جامعه جوانان و دانشجویان
از شما جوانان عزیز می خواهم که خاطرات جنگ را مطالعه کنید و بدانید که آرامش امروزتان را مدیون ایثارگرای های مردانی بی ادعا هستید.